Tags

De laatste keer dat ik ging skien met mijn man (toen nog mijn vriendje), was het een bewolkte dag. Het leek wel alsof ik geen diepte of helling meer zag. Ik kwam de berg wel af, maar met 10km p/u in plaats van 65km p/u. Iedere keer stoppen: zonnebril op en weer af; zag ik het beter of niet. Er was geen verschil. Ik zag het gewoon niets meer en kwam vol angst beneden. Ik wist nog helemaal niet dat ik Usher had, maar ik concludeerde dat ik sneeuwblind was, vergelijkbaar met nachtblind. Einde van mijn ski carrière van ruim 15 jaar. Accepteren en klaar. Jammer ( maar ik vond het natuurlijk verschrikkelijk!). We zijn niet meer samen op wintersport gegaan. Mijn man ging met zijn vrienden.

En nu, ruim 12 jaar later, ben ik net terug van een lang weekend skien! Wat een overwinning, dankbaar ben ik mijn vriendinnen, die mij over de streep hebben gehaald om mee te gaan. Dank meiden!

En wat heb ik me druk gemaakt; nachten liggen piekeren over die angst. En wat gebeurde er? Het was fantastisch! Drie dagen geskied onder een blauwe hemel en zon. En dan is het zicht goed! Ik zal vast heel wat mensen niet hebben gezien op de piste, wellicht ook wat geluk gehad maar hoe mooi was het om die witte toppen weer te zien en naar beneden te roetsjen. Mijn angst was omgeslagen in overmoedigheid: ziejewel, ik kan nog skien hoor Usher! En ook nog apres skien. Dus!

Wat ik andere Usher’s wil meegeven: laat je niet teveel leiden door de ziekte. Probeer uit wat je nog kunt en laat je niet gek maken dat het vast niet meer kan ofzo.